چگونه زیستن!

زبان، تنها رشته‌ای از واژه‌ها نیست؛ صدایی‌ست که از عمق جان برمی‌خیزد تا راهی به سوی دیگری بیابد. آن‌گاه که واژه‌ای از دل برمی‌آید، نه فقط معنا، بلکه احساس، خاطره و حضور را با خود حمل می‌کند.

در سکوت میان دو انسان، زبان می‌تواند پلی باشد؛ پلی که از تنهایی عبور می‌کند و به هم‌دلی می‌رسد. گاهی یک جمله‌ی ساده، چون «من این را حس کرده‌ام»، می‌تواند فاصله‌ی میان دو روح را از میان بردارد و آن‌ها را در نقطه‌ای مشترک به هم پیوند دهد.

زبان، اگر با صداقت و لطافت همراه باشد، می‌تواند زخم‌ها را مرهم شود، دیوارها را فرو بریزد و دل‌ها را به هم نزدیک کند. این پل، نه از سنگ و آهن، بلکه از اعتماد و فهم ساخته می‌شود؛ و هر واژه، سنگی‌ست در بنای این ارتباط.

بیایید زبان را نه برای جدایی، که برای پیوند به‌کار بگیریم. بگذاریم واژه‌هایمان، نه فقط ذهن‌ها، که روح‌ها را لمس کنند. چرا که در نهایت، آنچه باقی می‌ماند، نه صدای بلند، بلکه زمزمه‌ای‌ست که در دل دیگری خانه کرده است.