چگونه زیستن!

فرزند از آغاز زاده شدن، تا آن گاه که از محیط خانواده جدا می‏شود و زندگی مشترکی را با دیگران آغاز می‏کند، دو دوره تربیتی را باید بگذراند.
1 - دوران کودکی که از یک تا هفت سالگی را شامل می‏شود، و این زمانی است که کودک آمادگی چندانی برای تربیت مستقیم ندارد، چرا که او دنیای خود را نمی‏شناسد.
2 - از هفت تا چهارده سالگی، که در این دوران عقل به تدریج رشد می‏کند و برای فعالیتهای فکری آماده می‏شود و می‏تواند بیاموزد و تعلیم ببیند.
در دوران نخست، تربیت باید غیر مستقیم باشد و هیچ گاه امر و نهی تربیتی نباید با فشار روحی همراه باشد بلکه کودک از طریق اطرافیان خود با ادب و تربیت آشنا می‏شود و در اصل پایه‏های نخست اخلاقی وی پی‏ریزی می‏گردد و از محیط خود خاطره‏های خوب و رفتارهای مناسب را در ذهن خود ثبت و ضبط می‏کند.
در دوران دوم نیز، نباید کودک را آزاد گذاشت و خلافهای او را نادیده گرفت، بلکه باید از بی‏ادبیهای وی جلوگیری کرد، نظم وانضباط رابه وی آموخت و از بازیگوشی و بیهوده گذرانی اوقات او جلوگیری و او را به کارهای عبادی و نیکو تشویق کرد. [1] .
متأسفانه بیشتر مردم نمی‏دانند که تربیت فرزندان خود را از چه زمانی باید شروع کنند. برخی از پدر و مادرها بر این باورند که تربیت پس از تمام شدن شش سالگی و برخی می‏گویند آغاز تربیت از سه سالگی است.
اما این اندیشه‏ها اشتباه است؛ زیرا هنگامی که سه سالگی کودک تمام شد 75 درصد صفات خوب و بد در کودک شکل گرفته است.
عده‏ای از روان‏شناسان بر این باورند که تربیت کودک از همان روز اول تولّد است. اما برخی دیگر تا اندازه‏ای احتیاط می‏کنند و شروع تربیت کودک را از روز اولِ ماه دوم‏زاده شدنِ کودک می‏دانند، اما در تحقیقات عملی دقیق در دانشگاه «شیکاگو» به این نتیجه رسیدند که:
هر کودک سالم تقریباً سطح هوش خود را50 درصد در چهارسالگی، 30 درصد در هشت سالگی، و 20درصد در هفده سالگی به دست می‏آورد. پس هر کودک چهار ساله 50درصد قدرت هوشی دارد و تغییرات بین 2 تا 3 سالگی به مراتب بیشتر و مهمتر از تغییرات بین 8تا9 سالگی می‏باشد. [2] .

[1]تربیت مکتبی آشنا شویم، 77-78.
[2] روانشناسی کودک 77